Stadsdichters Ruth Lasters en Proza-K eren Antwerpse vrijwilligers vaccinatiecentra met stadsgedicht
Morgen - vrijdag 13 mei - vieren de Antwerpse eerstelijnszones (ELZ Antwerpen), Ziekenhuis Netwerk Antwerpen (ZNA) en stad Antwerpen de vrijwilligers die zich de afgelopen twee jaar hebben ingezet in de vaccinatie- en testcampagne. De vrijwilligers worden op deze dag met een groot feest uitvoerig bedankt voor al hun hulp.
Stadsdichters Ruth Lasters en Proza-K schreven elk een gedicht dat aan de vrijwilligers wordt opgedragen - onder embargo tot zaterdag 14/05.
Bloedbaan
Hommage aan de vrijwilligers van de vaccinatiecentra
Ze hebben de genegenheid voor onbekenden
rechtstreeks in onze bovenarm geïnjecteerd.
Het mooiste van de mens, gemeenschapszin,
gedistilleerd tot een vaccin voor immer werkzaam tegen
egels van de eenzaamheid. Er hangt een nieuwe samenhorigheid
in de lucht: de adem van vrijwilligers
die zich boven de stad tot iets verdicht
waar het KMI alleen naar gist. Een fijne tinteling
als doken al die helpers minuscuul je bloedbaan in
vanaf het grote en het kleine strand
van lever en van milt. Ja, elk orgaan wordt eventjes
Sint-Anneke plaasj als je hun stem of glimlach opnieuw in je vindt.
Hun troost is – gisteren, nu, straks – driedeks hoog en vol kajuiten
zonder sloten
waarin al wie ons door het virus werd ontnomen
nu eeuwig thuiskomst speelt
met simpele woorden als ‘Hoe was je dag?’ of ‘Ging het goed?’ Kajuitdeur open,
kajuitdeur toe. Hoor het voor hen. Hoor het.
En soms onthutsend heimwee
naar dat bijkomkwartiertje na de prik toen de vrijwilligers je hartelijk zeiden:
‘Nog even blijven zitten voor de zekerheid’. Kon je maar nog en altijd
zo’n zaal vol stoelen binnenlopen
om bij te mogen komen van eender wat – verhuisbericht, la guerre in ’t aawellijk,
hondsnatte pech die je ontwricht –
onder hun waakzame, warme blik.
De onzichtbare helden
De pandemie, de onzichtbare oorlog,
bestreden door een familie onzichtbare helden.
23.000 mensen vaccineerden ze per dag,
gestart in Spoor Oost, een dorp in ‘t Stad.
De getuigenissen zijn vaak bizar,
veel tranen en geklaag, af en toe afgewisseld met een glimlach.
Wie zijn deze helden die onvermoeibaar waken?
Wat doen deze protagonisten om de vijand te bestrijden?
Waarom staan deze voorvechters vooraan in het veld?
Belaagd door een onzichtbare vijand,
sloegen zij de handen in elkaar
en maakten zich klaar voor het besmettelijke gevaar.
Onbaatzuchtig offerden ze zich op, gepensioneerden op kop.
Als heldhaftige helden aan de felle frontlinie,
als onverschrokken strijders van de onzichtbare strijd.
Altijd blijmoedig en altijd bescheiden.
Altijd onverschrokken en altijd onvermoeid.
De protagonisten van ons verhaal zijn mensen allerlei.
Ze staan er elke dag opnieuw en elke dag zij aan zij.
Jong, oud, man, vrouw, Belg of Nieuwkomers.
Allemaal trokken ze aan hetzelfde zeil.
Als één legioen, als een geoliede machine,
als een leger achter de schermen.
Ze werden familie door bloed zweet en tranen.
Een familie, mensen van vlees en bloed,
net als u en ik!
Maar toch dat tikkeltje anders, want het verhaal
achter de schermen kende u waarschijnlijk niet.
Ze trokken non stop van Vaccinatiedorp tot Vaccinatiedorp:
St Erasmus, Spoor Oost, Stuivenberg, Antwerp Expo, Kinepolis.
De adjunct, de apothekers en de artsen
Alle vaccinators en alle coördinators
Het onthaal, de scriptors, de stewards
Ze hebben elks hun eigen unieke taken,
maar de kern blijft het waken over onze talloze levens door zichzelf vrijwillig op te geven.
Duizenden onbekende gezichten die voor niets zwichten,
vandaar onze lofdichten voor onze onzichtbare helden.
Michaël Vandebril