Maud Vanhauwaert schrijft stadsgedicht voor Onze-Lieve-Vrouwekathedraal

De Antwerpse schepenen Fons Duchateau en Nabilla Ait Daoud onthulden vandaag een nieuw stadsgedicht voor de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Burgemeester Bart De Wever was verontschuldigd.

Stadsdichter Maud Vanhauwaert schreef het gedicht naar aanleiding van de 500 jaar oude belforttoren die de komende twee jaar in de stijgers staat. Op vraag van de stad werkte zij samen met grafisch ontwerper Jelle Jespers een poëzie-integratie uit voor de werfomheining op de Handschoenmarkt en een deel van de steigerdoeken.

Maud Vanhauwaert over haar stadsgedicht ‘Deze Oude Lieve Vrouw’:

“Geen gebouw is iconischer in deze stad, geen gebouw heeft zoveel te vertellen als de kathedraal. Of ik als stadsdichter iets wilde doen met de steigerdoeken, tijdens de renovatiewerken van de toren? ’t Zal wel zijn!

Ik besloot om een gedicht te schrijven waarin je de stem van de kathedraal hoort. Ik stel haar voor als een lieve oude vrouw die de voorbijgangers aanspreekt. Ze is trots op de glorie die ze uitstraalt, maar betreurt dat iedereen haar vooral als een relict van het verleden ziet.

Ik probeer op metaforische wijze een link te leggen met de ouden van dagen in onze maatschappij, die al te vaak kampen met eenzaamheid. Misschien vragen we ons te weinig af wat oude mensen kunnen betekenen en te vertellen hebben, hier en nu, vandaag.

De kathedraal doet een warme oproep in de laatste regels: ‘Schrijf deze oude lieve vrouw niet af/ al hang ik aan katheters, aarzel niet/ zelfs nu ik haper/ nader.’ Het is tegelijk een oproep om het monument, al staat het nu wat ingesloten in een werfomheining, een bezoekje te brengen.”

Jelle Jespers vertaalde de laatste regels in haperende letters, die samen een intrigerend grafisch spel vormen op de werfdoeken. Het gedicht ‘Deze Oude Lieve Vrouw’ is vanaf 2 april in verschillende talen te lezen op de werfafsluiting aan de Handschoenmarkt.

Van 2 tot 7 april weerklinkt het stadsgedicht elke dag om 20 uur vanuit de belforttoren, in samenspel met de beiaard. Beiaardiers Koen Van Assche en Liesbeth Janssens spelen voor deze gelegenheid muziek uit het beiaardboek van 1746 van de 18de-eeuwse stadsbeiaardier, Joannes De Gruijtters.

(Gedicht in bijlage)

 

Deze Oude Lieve Vrouw

 Al eeuwen waak ik over alle daken

priem ik prompt het zwerk in, voel ik de richting 

van de wind, stel ik een vraag die niemand kent

 

Verheven in mijn kantwerk van steen 

onderging ik het allemaal, de vlammen

beeldenstormers, ze likten mij uit, roofden mij leeg 

 

Ik ben een vrouw van vele ribben en beuken 

maar bleef staande, een kranige bejaarde

met een beiaard die al eeuwen luidt 

 

Nu zie ik iedereen aan mij voorbijgaan

slechts een enkeling bezoekt mij nog

praat met zachte stemmen in het duister

 

Ik voel mij kromtrekken op gekartelde sepia 

ansichtkaarten, je kan jezelf kijkend naar mij

de geschiedenis inschrijven, maar laat mij niet alleen 

 

Van het verleden zijn. Meer nog 

dan onder een Alziend oog ben ik het oog 

van de storm van de stad, tijdloos toevluchtsoord

 

Welaan dan, laat de stilte in u galmen

een koor uit u kiemen, eer uw ouden van dagen 

en zij zullen voor u pralen, in onverlichte nissen 

 

Liggen mijn geheimen verscholen 

in meesterlijke drieluiken ga ik voor u open 

laat mij u midscheeps met verstomming slaan

 

Schrijf deze oude lieve vrouw niet af

al hang ik aan katheters, aarzel niet

vooral nu ik haper

                         nader.

 

© stadsgedicht Antwerpen 2019